"หื้ม... อ่อๆ ไปดิ..........ไหนหยิบ แผนที่มาให้มีนหน่อย" ผมบอกนุ้ย ซึ่งเธอก็หดหัวกลับเข้าไปในบ้าน
เปปนึง ก็โผล่มือออกมาจากหน้าต่าง ในมือมีแผนที่ ที่ได้มาจากร้านเช่ามอเตอร์ไซต์ โบกไปโบกมาอยู่
" อ่ะ !! " นุ้ยบอก ทำเสียงกวนประสาท
" โอ็ยๆ เอาออกมาให้ดีๆ ไม่ได้หรอเนี่ยะ " ผมบอก นอนมองมือเธอแกว่งไป แกว่งมา
" ก็มีนจะหลับ ลุกขึ้นมาเอาเลย " นุ้ยพูด ยังทำเสียงยียวนอยู่ดี
ผมลุกจากฟูกนอน รู้สึกเหมือนมันมีตัวขี้เกียจมาดึงไม่ให้ลุก แต่ก็นะ ทำไงได้.. ไปหยิบแผนที่จากมือเธอมาดู จากเส้นทางที่แผนที่บอกไว้ เราต้องขับกลับไปที่ท่ารถ ผ่านไปทางไปรษณีย์ปาย ออกถนนหลัก เลี้ยวขวา แล้วตามทางไปเรื่อยๆ
" โอเคๆ เจอละ " ผมบอก เงยหน้าจากแผนที่ ตอนนี้นุ้ยกำลังใส่เสื้อกันหนาวอีกรอบ
" อ้าวใส่เสื้อกันหนาวอีกและ หนาวหรอ " ผมถาม
" บ้า ร้อนอะดิ แดดแรงขนาดนี้ ใส่ไปกันแดด " เธอบอก แล้วยื่นกระเป๋ากล้องมาให้ผม
" อะ เอาไปเลย เค้าอยากถ่ายรูป " นุ้ยบอก
ผมรับกระเป๋ากล้องมาวางไว้ข้างนอก แล้วก็โยนหนังสือWolrd war Z สมุดไดอารี่สีดำ กับดินสอ ไปบนเตียง รอบนี้คงไม่ได้ใช้มันหรอกมั่ง เอาไว้นี่ดีกว่า
หลังจากที่เอาแผนที่ กระเป๋ากล้อง พ็อคเก็ตบุ๊ค และยัยตัวแสบขึ้นมานั่ง เรียบร้อยแล้ว ผมก็ขับสกูปี้ไอ สีแดง ออกจากที่พัก ไปตามทางที่เรามาตอนแรก ปากทาง ก่อนถึงบาร์เหล้า มีจุดเติมน้ำมันด้วย เราเลยจัดไปเต็มถัง วันนี้ยังอีกยาวไกล ^ ^
รถมอเตอร์ไซต์กับคน 2 คน ขับผ่านใจกลางเมืองปายอีกรอบ พอผ่านร้านอาหารร้านเดิม ผมคิดในใจขึ้นมาได้ว่า เราลืมหิวไปรึเปล่าเนี่ยะ แต่ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวไปหาอะไรกินข้างหน้าก็ได้ ขับมาถึงไปรษณีย์ปาย
ไม่เห็นจะเหมือนรูปในโฆษณาของ " บริษัทไปรษณีย์ไทย " เลย เวลาผมไปส่งของ จะมีป้ายโฆษณาว่าโอนเงินทั่วประเทศ สะดวกรวดเร็วใช้ไปรษณีย์ไทย ในรูปเป็นคุณป้า กำลังเดินออกมาจากไปรษณีย์ ที่เขียนว่าปาย แต่ไปรษณีย์ปายในรูปโฆษณา มันตั้งอยู่โดดเดี่ยวใจกลางหุบเขาเลยนะ ของจริง เค้าก็เหมือนไปรษณีย์ทั่วไป ตั้งอยู่ตัวเมืองปาย มีสวนดอกไม้เล็กๆ สวยงาม แล้วก็มีป้ายตัวโตๆ เขียนว่า
" ที่ทำการไปรษณีย์ปาย "
พ้นจากไปรษณีย์มา ก็จะเป็นตลาด ซึ่งตอนนี้ คนไม่พลุกพล่าน มีเพียงรถปิ๊กอัพ สองสามคัน กำลังขนของลงไปที่ร้านชำเล็กๆ มี 7-11 ด้วยนะที่นี่ กลางคืนถ้าหิว ก็คงไม่มีปัญหาอะไรกับการหาของกิน พอออกมาถึงถนนเส้นหลัก เชียงใหม่-แม่ฮ่องสอน เราเลี้ยวขวา แล้วก็ตามทางไปเรื่อยๆ สัมผัสบรรยากาศเมืองเก่าได้สักพักนึง ก็จะมาถึงร้าน Coffee in love แล้ว
Coffee in love ตอนเวลาประมาณเกือบๆบ่าย 2 ไม่ค่อยมีคนเยอะเท่าไหร่นะ แว็บแรกที่เห็น เราจะสะดุดตากับบ้านสไตล์ อิตตาลี หลังใหญ่ สีเหลือง ที่มีการจัดสวนหย่อม ไว้อย่างสวยงาม ถัดมาจากบ้าน ก็จะเป็นส่วนของร้านกาแฟ ที่ตั้งเก๋ๆ อยู่บนเนินเขา ถัดมาอีกจะเป็นโซนสวนหย่อมน่าถ่ายรูป มีรถโฟรค์คันงามจอดไว้ ตู้ไปรษณีย์สีแดงสด ซุ้มองุ่น และสวนดอกไม้เมืองหนาวที่กำลังออกดอกโชว์สีสวยตระการตา
เราจอดรถมอเตอร์ไซต์ไว้หน้าร้าน แล้วเดินตรงเข้าไปในร้าน กะว่าจะหาอะไรอร่อยๆ รองท้องซะหน่อย แต่ผิดคาด ข้างนอกไม่มีคนคงเพราะกลัวแดดมั่ง แต่ข้างในคนเต็มร้านเลยจ๊าา
" คนเต็มอะมีน ไปถ่ายรุปกันดีกว่า " นุ้ยบอกหลังจากที่เห็นแน่ๆแล้วว่าคิวแน่นเอาเรื่อง
เราก็เลยเดินออกมาถ่ายรูปกัน ด้านหน้า
ถ่ายได้สักพัก คนในร้านก็เริ่มทยอย กันออกมาถ่ายรูปบ้าง ( ไม่รู้ว่าเพราะเห็นเราถ่ายกันหรือยังไง ) เราเลยตัดสินใจจะไป " สะพานไม้ข้ามแม่น้ำปาย " ในตำนาน นุ้ยบอกว่าเคยเห็นในหนัง อยากไปมว๊าก !!แต่ในแผนที่ไม่มีบอกไว้ ผมเลยเดินไปถามพนักงานในร้าน
" อ่อ สะพานพังไปนานแล้วคะ ช่วงฤดูฝน เมื่อสามสีปีก่อน น้ำมาแรงมาก สะพานเก่าแล้วก็เลยพัง "
น้องพนักงานบอกผมมาแบบนั้น ซึ่งเป็นเรื่องน่าเสียดาย ที่สะพานที่ใครๆก็อยากมา โดนภัยธรรมชาติซัดไปซะเรียบร้อยแล้ว
" เสียดายจัง " นุ้ยบอก แล้วก็ขึ้นมาซ้อนมอเตอร์ไซต์ ทำหน้าเหมือนเด็กโดนแย่งลูกอม
" เฮ้ย !! มาปายทั้งที ยังไงก็ต้องไปถ่ายสะพานไม้ข้ามแม่น้ำให้ได้หละน่า " ผมบอกเธอ แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้สีหน้าดีขึ้นสักนิด
" จะไปถ่ายได้ไงมันพังไปแล้วอะ " นุ้ยบอก เงยหน้าขึ้นมา ทำหน้าสงสัย
" เชื่อสิ เดี๋ยวมีนพาไปเอง " ผมยิ้มให้ แล้วบอกเธอ
เอาจริงๆ ในใจผมมันไม่รู้หรอกว่าสะพานไม้ข้ามแม่น้ำเนี่ยะ มันจะไปหาได้จากที่ไหน แหง่หละ ผมไม่เคยมาซักหน่อย แต่การที่เห็นเธอทำหน้าเป็นหมีหิวแซลม่อนแบบนั้น มันทำให้ปากผมพูดออกไปเองอัตโนมัติ
เราขับรถออกมามุ่งหน้าตรงไปยังเส้นทางที่ไม่มีกำหนดในแผนที่ แถมผมก็ยังไม่รุ้ด้วยว่า มันจะไปหาเจอได้ที่ไหน ขับมาเรื่อยๆ ผ่านกองเลน ที่เรายังไม่ได้แวะเข้าไปตอนนี้ สักพักเราก็มาเจอทางเลี้ยวโค้งซ้ายย แล้วลงเนิน ป้ายบอกทางด้านข้าง บอกผมให้รู้ว่า อีก 500 เมตรเราก็ถึง สะพานประวัติศาสตร์ แล้วผมคิดบางอย่างออกในใจ แต่ยังไม่ชัวร์
ขับต่อมาอีกนิด ทางซ้ายมือ ผมเห็นป้ายที่เขียนว่า ไร่สตอเบอรี่ ธรรมชาติ 100 % มีมอเตอร์ไซต์กำลังจะออกมาจากในซอยนั้น เป็นคุณลุงชาวบ้านใส่หมวกฟาง ข้างหลังมีถุงกระสอบใบใหญ่มัดกับตัวรถไว้ ผมตัดสินใจเลี้ยวเข้าไปในซอยนี้แหละ !!!
" มีนไปไหน " นุ้ยถามเอาคางมาเกยไหล่ผม
" ไปสะพานไม้ไง " ผมตอบ ถึงไม่ได้ยินเสียงตอบกลับมา แต่ทำไมผมถึงคิดว่าเธอกำลังยิ้มอยู่
เราตามป้ายไร่สตอเบอรรี่่ไป เรื่อยๆ ผ่านหมู่บ้านท้องถิ่น ที่ดูน่าอยู่ ตัวบ้านยกสูงเหมือนบ้านคนไทยสมัยก่อน ใต้พื้นบ้านเป็นลานดินเรียบแปร่ มีเจ้าหมาน้อยวิ่งเล่นกับเด็กชายตัวจิ๋วอยู่ สักพักใหญ่ ๆ เราก็มาถึงบ้านริมเนินเขา ที่สองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไผ่ ตัวบ้านเองก็ทำจากต้นไผ่มัดติด ดูสวยดี ฝั่งตรงข้ามของบ้าน คือสิ่งที่ผมกำลังมองหา
ทางดิน เทลาดลงไปตามเนิน ตัดผ่านกอไผ่ยักษ์ ที่มีลำต้นใหญ่เว่อร์ๆ พ้นจากตรงนี้ คือสะพานไม้ที่ชาวบ้านใช้สัญจร ตอนนี้น้ำในแม่น้ำน้อยมาก สะพานทำจากไม่ไผ่ ซะเป็นส่วนใหญ่ ปูพื้นสะพานด้วย แผ่นไม้ ที่เหมือนตัดมือ มาจากต้นไม้ใหญ่ๆ เราจอดรถตรงตีนสะพาน นุ้ยออกเดินนำหน้าไป
" สวย " นุ้ยบอก เธอกำลังมองไปข้างหน้า ผมไม่เห็นสีหน้าของเธอ
" รู้ได้ไงว่าตรงนี้มี " เธอหันกลับมา ทำแก้มป่องๆ
" เก่งปะหละ " ผมตอบกวนๆ มองไปข้างหน้า ที่รถมอเตอร์ไซต์ของชาวบ้านกำลังขับข้ามสะพานมา
" รู้ได้ไง ? " เธอถามย้ำ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ น้ำเสียงเด็ดขาดนิดๆ
" อ่าาาาา....... ก็ไม่รู้หรอก เดาเอาว่าน่าจะมี " ผมตอบ เบนสายตาไปที่อื่น แก้เขิล
" จะบอกไม่บอก ? " เธอเริ่มทำน้ำเสียงเหมือนจะงอลๆ
" โอเคๆก็เห็นว่า อีกไม่กี่เมตร จะถึง สะพานเหล็กปายแล้ว (ผมหมายถึง สะพานประวัติศาสตร์)
ซึ่ง สะพานมันก็ต้องมีแม่น้ำถูกมะ แล้วแม่น้ำปาย ก็ยาวอยู่นะ ถ้าเราขับมาทางหมู่บ้านแถวๆนี้ ก็น่าจะมี สะพานไม้ที่เค้าสร้างเอาไว้ข้ามกันเอง บ้างแหละน่าา " ผมตอบตามความจริง
" โธ่เอ๋ย... ก็คิดว่ารู้จัก " นุ้ยบอก อมยิ้ม
" ใครจะไปรู้จักเล่าเนี่ยะ ก็มาด้วยกัน " ผมตอบเอามือขยี้หัวเธอเบาๆไป 1 ที
" ขอบคุณนะ " เธอพูดเบาๆ (เบามากๆ เหมือนไม่อยากให้ได้ยิน)
" ไปถ่ายรูปกัน !!" นุ้ยบอก แต่คำนี้เสียงดังเชียว
สรุปเราก็ได้ถ่ายรูปที่สะพานไม้ ข้ามแม่น้ำปาย โดยระหว่างถ่าย ชาวบ้านก็ขับรถ ผ่านไปมา แล้วก็มองพวกเราว่า ไอพวกเนี่ยะเป็นใคร หลงมาแถวนี้ได้ไง แล้วไอสะพานที่เค้าผ่านกันทุกวันเนี่ยะ มันน่าถ่ายรูปตรงไหน
" เราไปสะพานเหล็กกันปะ " ผมเอ่ยปากชวน หลังจากที่ถ่ายมาได้หลายรูปแล้ว
" ไปซื้อของเล่นหรอ ? " นุ้ยตอบกวนๆ
" อื้ม ปะ " เธอบอกแล้วเธอก็ยิ้ม
.....................................................................................................................................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น