บันทึกถึงเมือง ปาย ตอนที่ 23

  รถมอเตอร์ไซต์สกู๊ปี้ไอ สีแดงสด ที่วันนี้ผ่านมาทั้งหมอกหนา น้ำค้างแข็ง ลงเขาสูงชัน ลงเนินฝ่าแดดลม ก็ยังคงทำหน้าที่ได้ดีเสมอ....  เพียงแค่ เราลืมไปอย่างนึง ว่าน้ำมัน ใกล้จะหมดแล้ว

  แต่เราไม่โชคร้าย ขนาดจะต้องลงไปเข็นกันนะ ถึงเกน้ำมันจะลงไปที่ตัว E สีแดงแล้ว  แต่ก่อนที่เราจะเลี้ยวเข้าตัวเมืองปาย  ก็มีปั้มน้ำมันมาช่วยชีวิตเราไว้ได้ทัน

" เที่ยงกว่าแล้วๆ "  ผมหยิบมือถือขึ้นมาดูขณะที่ เด็กปั้มสุดหล่อกำลัง เติมน้ำมันให้เรา

" หิวยังอะ "  นุ้ยบอกแล้วมองหน้าผม

" โหยังอ่ะ  ตัวเองหิวแล้วหรอ "  ผมบอกเธอ ขณะที่หยิบตังให้ เด็กปั้มสุดหล่อ

" ก็ยังหรอก ~ "  นุ้ยบอกผม แอบทำหน้า เจ้าเล่ห์ นิดๆ

" แต่อยากไปหาเรื่องชิม ใช่มั้ย " ผมบอก  แล้วขึ้นขี่มอเตอร์ไซต์

" ก็ลองไปดู๊....  เผื่อจะมีอะไรน่ากินๆ "  นุ้ยบอก แล้วก็ขึ้นมาที่เบาะหลัง

" ลองพวกเค้กหรือไม่ก็ น้ำปั่นอร่อยๆ กาแฟ แบบนี้ใช่มั้ย.."  ผมถาม ตอนนี้เราออกมาจากปั้มแล้ว

" อื้มมม ~ "  นุ้ยตอบแบบเห็นด้วย แล้วก็กอดผมแบบเดิม  >/////<

  เราเลี้ยวเข้าไปที่ตัวเมืองปาย วันนี้ดูคนเยอะกว่าเมื่อวาน ที่ทำการไปรษณีย์ มีคู่หนุ่มสาว สองสามคู่ ยืนอยู่ คงเพิ่งส่งโปสการ์ดเสร็จหละมั่ง... ผมคิดในใจ   ตลาดสดยังเงียบ เพราะเป็นตอนกลางวัน  หื้มม.... เวลาประมาณนี้ รถส้มเที่ยวแรกของวัน ที่มาจากขนส่งอาเขตเชียงใหม่คงมาถึงแล้วหละ  พวกเค้าจะรู้สึกยังไงนะ ตอนลงมาเหยียบปายครั้งแรก

   ปายตอนนี้ ก็เหมือนเมื่อวานที่เราลงรถมานั่นแหละ  แดดร้อนเปรี้ยง !!!!   เมื่อตอนเช้าส่วนตัวเมืองปายยังหลบแสงแดดอยู่ในหมอกหนา...   แต่พอหมอกที่ลอยเหนือที่ราบทั้งหมดหายไป  เมืองปายก็กลายเป็นลานตากมันขนาดใหญ่ ... ร้อนตับแตก !!   ยังดีหน่อยที่วันนี้ มีลมหนาวโชยมาเบาๆ  พอให้เราขับมอเตอร์ไซต์ไม่ร้อนมากจนเกินไป
  เราจอดรถตรงข้ามท่ารถเมืองปาย  รถส้มเที่ยวแรกที่ผมอยากเห็น จอดอยู่ตรงนั้น แต่ไม่มีคนแล้ว... หื้มคงเพราะเค้าไม่ต้องเจอแก็งเด็กแสบเหมือนพวกผมหละมั่ง เลยมาถึงไวกว่าพวกผมเมื่อวาน

" เสื้อสวย... ^ ^  "  นุ้ยลงจากรถ ก็ ตรงไปที่ร้านเสื้อก่อนเลย

    อื้มมมมมมมมมมมมมมมมม.........  ผมสูดหายใจเอาอากาศสดชื่นของเมืองปายเข้าไปเต็มปอด  "ปาย" ตอนยังไม่ได้มาก็เฝ้าฝันถึง  ตอนนี้เราก็มาอยู่ที่นี้แล้ว  ร้านรวงต่างๆ ปิดเงียบ ตามสเต็ป เพราะเก็บตัวไว้เปิดตอนกลางคืน มีเปิดแค่ร้านอาหารบางร้าน ร้านพิซซ่าที่ดูไม่ยั่วยวนมากเท่าเมื่อวาน คงเพราะขาหมูที่ลงไปนอนอึดในกระเพาะผมแหง่ๆ    มีร้านกาแฟ ร้าน้ำปั่นหลายร้านเปิดอยู่  อาคารไม้ที่ดูดซับสเน่ห์ของปายไว้หลายตัวอายุคน  ค่อยๆพร้อมใจกันคายกลิ่นไอของตัวมันเองออกมา  ผมหลงรักที่นี้เข้าแล้วหละ..

   ถ้าคุณยังจำได้... ผมซื้อติ้วมา 2 อัน   อันนึงผมให้นุ้ยไปแล้ว อีกอันนึงคุณคงรู้แน่หละ ว่าผมจะเอามาให้ใคร เธอคนนั้นที่เข้ามารบกวนจิตใจผมตลอดมา  ผมคงกล้าบอกรักนุ้ยได้เต็มปาก  ไร้ข้อกังวล  ไม่ต้องสับสนและอึดอัดในใจเหมือนตอนนี้ ถ้าผมไม่ได้ชื่อว่ามีแฟนแล้ว ไอ้การที่หนีมาเที่ยวแบบนี้ ผมก็คงไม่ใช่แฟนที่ดีเท่าไหร่   แต่สำหรับผมไม่ว่าเป็นจะตายยังไง  ผมจะไม่ล่วงเกินหรือบอกรักใครอื่นอีกแน่ๆ ถ้าผมยังมีผู้หญิงที่ใช่คำว่าแฟนกับเธอ  แล้วเธอยังให้เกียรติเรียกผมว่าแฟนอยู่เช่นกัน..

   ผมหยิบมือถือขึ้นมา กดโทรไปหาแอน  เวลาเที่ยงๆ แบบนี้ เธอมักจะหลับเป็นตาย หลังจากกลับจากเที่ยวแล้วกลับซะเกือบเช้า ตี3 ตี4 หื้มมม  ผมก็หวังว่า วันนี้เธอจะตื่นมารับหละนะ   เพราะผมคิดถึงเธอ ~

" ฮัลโหลค่ะ ~ "  แอนรับสาย  เสียงดูอ่อนเพลียมาก

" หื้มม หลับอยู่รึเปล่าคะแอน " ผมถามเธอ จากน้ำเสียงมันก็น่าจะเป็นแบบนั้นนะ

" อื้มม  เพิ่งกินยาไป ตอนเที่ยง ก็เลยเพลียๆ ค่ะมีน " แอนตอบเสียงอ่อน

" เป็นอะไรคะแอน " ผมถาม รู้สึกวิตก มากทีเดียว

" ไม่สบายนิดหน่อยคะ ไปเล่นน้ำพัทยามา กลับมาไข้กินเลย  แฮะๆ ~_~ "  แอนทำเสียงอ้อน ฟังดูน่ารักดี

" หื้มมม  ซนอีกแล้วสิเราหนะ..  แล้วมาไม่สบายตอนมีนไม่อยู่ด้วย  ใครจะดูแล " ผมดุเธอ

" มีนก็รีบกลับมาสิ ^ ^  มาทำซุปเห็ดให้กินหน่อย " แอนบอก เสียบแหบๆ  แต่เป็นน้ำเสียงของเธอที่ผมฟังออกว่าเธอกำลังยิ้ม

" โอเค เดี๋ยวมีนกลับตอนนี้เลย นะ ดีปะ... " ผมบอกแอน แบบเชิงพูดเล่น

" บ้ามีน ... แอนพูดเล่นค่ะ   มีนไปเที่ยวให้สนุกเถอะ อย่าลืมของฝากแอนด้วยหละ " แอนบอก

" เอาอะไรดีคะ  หื้มม สตอเบอรี่สัก 2 กระสอบดีมะ " ผมบอกแอน  เธอหัวเราะใหญ่เลย

" พูดหนะ... เอามาให้ได้จริงๆ ด้วยหละ " แอนตอบผม เสียงดุหน่อยๆ

" คิดถึงแอนนะ " ผมบอกแอน  ผมคิดถึงเธอจริงๆ อย่างที่พูด

" อื้ม... งั้นแอนขอตัวไปนอนก่อนนะคะ " แอนบอกผมเสียงอ่อนๆ

" อ่อ. ครับผม  อย่าลืมดูแลสุขภาพด้วยนะครับ " ผมบอกเธอ

" ค่ะ..... แค่นี้นะคะ " แอนบอกผม แล้วก็วางสายไป

   บางทีผมอยากถามผู้ชายคนอื่นๆ บ้างนะ ว่าเวลาเจอผู้หญิงแบบแอนเนี่ยะ เค้ารู้สึกกันยังไง มันเอิ่มมม  มีความสุขหรอ... ก็มีนะ ปนๆกับความผิดหวังหน่อยๆ  เหมือนแบบ จะสุข ก็ไม่สุด  จะทุกข์ก็ไม่เต็มร้อย  มันหน่วงๆ เหมือนที่ Room39 บอก    เธอไม่สบาย แต่เธอไม่ได้โทรหาผม  ผมก็ผิดที่เมื่อวานสายตัด ไม่ได้โทรกลับ  แต่เธอก็ไม่ได้ถามเลยด้วยซ้ำว่าเมื่อวานตัดสายทำไม  เธอเข้าใจผมหรอ?  หรือเธอไม่ใช่ผู้หญิงงี่เง่า   หรือเป็นผมจะแยกแยะไม่ออก  ระหว่างความเข้าใจ กับ ความไม่ใส่ใจ / ความงี่เง่า กับ ความห่วงใยอีกฝ่าย

  มวลสีดำร้ายกาจ โอบล้อมตัวผมอีกแล้วหละ  ทำไมทุกครั้งที่รู้สึกดีใจตอนได้ยินเสียงแอน จะต้องจบลงเหมือนละครหักมุม พระเอกตาย ตอนจบทุกรอบ  มันทั้ง สับสน วุ่นวายใจ กังวล และท้อแท้

  ผมเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกง  แล้วสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ อีกที  มองไปยังร้านที่นุ้ยเลือกเสื้ออยู่  นุ้ย..  ถ้าฉันเหมือนรถที่น้ำมันใกล้จะหมด  เธอก็คงเป็นปั้มความสุขขนาดใหญ่มากๆ  นี่ฉันเป็นคนแบบไหนกันแน่นะ  ที่รักคนสองคนได้ในเวลาเดียวกัน...  หรือว่าจะมีใครสักคนนึง  ที่มันไม่ใช่ความรัก ?

" ไง เลือกได้รึยังคะ " ผมถามนุ้ย

" ยังเลยอะ  สวยทุกตัวเลย..... พี่คะๆ ตัวนี้มี SS ไหมคะ " นุ้ยตอบผม แต่ไม่ได้หันมามองหน้าผมนะ

" อืมมมม  มีนว่าจะซื้อไปให้แม่ตัวนึงด้วยอะ   นุ้ยเลือกให้มั่งสิ " ผมบอกนุ้ย

" เอ้า  แล้ว นุ้ยจะรู้ไหมว่าแม่มีนชอบแบบไหน " นุ้ยถาม มองค้อนผม ไป 1 ดอก

" เอาแบบของนุ้ยแหละ แต่ Size M " ผมบอกนุ้ย

  สรุปเราก็ได้เสื้อ มา 2 ตัว SS หนึ่งตัวของนุ้ย แล้ว ก็ M ตัวนึงของแม่ผม ลายเดียวกัน แป๊ะ !!

   จากตรงนี้ เราก็ทำตัวเป็นเด็กซน  เดินถ่ายรูปกันไปตามร้านต่างๆของปาย  ร้านรักลาเวนเดอร์ ที่ตกแต่งด้วยสีม่วงดูมีสเน่ห์  ร้านกาแฟ ที่ตอนนี้ปิด  แต่เราแอบปีนข้ามรั้วไป ยืนเก็กถ่ายรูปกับหุ่นหน้าร้าน  ร้านขายยาที่เราไม่ได้เข้าไปซื้อยา  แต่เราไปถ่ายรูปเล่นๆ  พี่เภสัชกร เอาแต่หัวเราะท่าประหลาดๆ ของยัยตัวแสบ ร้านเสื้อที่มีตัวการ์ตูนน่ารักๆ เป็นบิลบอร์ด หน้าร้าน หลักกิโลปาย อันบะเริ่มที่ทำจากแผ่นไม้อัด  แผนที่ปายแบบคลาสสิก  และเจดีย์วัดกลางที่ มีรังต่อ รังใหญ่มากกกกกกกกกกก 4 รัง รอบด้าน

" มีน กลับไปห้องกัน.. "  นุ้ยบอก หลังจากที่เราซน กันมาจน ครบรอบเมืองปาย 1 รอบแล้ว

" เหนื่อยแล้วอะดิ๊ "  ผมบอก  ยื่นขวดโค้กที่ซื้อมาเมื่อสักครู่นี้ ให้เธอ

" อื้ม ไปเปลี่ยนเสื้อด้วย   เดี๋ยวไปกองเลนต่อไง ~ " นุ้ยพูดแล้วรับขวดโค็กไปดื่ม

  เรากลับมาที่รถมอเตอร์ไซต์  เพื่อจะขับกลับไปที่พัก....

    ผมเองไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ ว่าตอนนี้มวลสีดำร้ายกาจที่ห้อหุ้มตัวอยู่มันจางหายไปหมดแล้ว....  มีแต่ออร่าสีชมพู กับรอยยิ้ม ของยัยนุ้ย ตัวร้าย  ที่เข้ามาแทนที่  ไม่แปลกเลยที่ผมจะรักเธอ  ก็ใครๆก็พูดนี่หน่า ว่า " คนที่เราอยู่ใกล้แล้วมีความสุขนั้นแหละ  คือคนที่เรารัก " ไม่ใช่หรอ ?

................................................................................................................................................................

ขออภัยในความล่าช้า ครับ แฮะๆ  พันทิปเน่า อัพไม่ได้เฉย - -  รอพรุ่งนี้เนาะ