ผมลงจากมอเตอร์ไซต์แล้วล็อคคอ เรียบร้อย เดินนำขึ้นไปบนบ้านไขกุญแจเปิดประตูออก แล้วยืนรอให้เพื่อนร่วมเดินทางตัวแสบเข้าไปข้างในก่อน
" เชิญครับเจ้าหญิง " ผมบอก ผายมือเข้าไปในบ้าน แล้วโค้งนิดๆ ให้เธอ
" ดีมาก คนสวน~ " นุ้ยตอบกวนๆ แล้ว เดินเข้าไปในบ้าน
" คนสวนเลยอ่อ !!!!! " ผมเดินตามเธอเข้าไปแล้วขยี้ผมเธอ ที่ตอนนี้ไปนั่งอยู่บนเตียง
" อยากเป็นไม่ใช่หรอ เห็นยืนรอปะกี้ " เธอบอกแล้ว เงยหน้ามองหน้าผม
" แหม่ เป็นองค์รักษ์ หรือเป็นเจ้าชายก็ได้ นี่หน่า " ผมลงไปนั่งข้างๆเธอ
" ไม่ต้องเลย ๆ เป็นคนสวน ก็ไปชาร์ตแบต ไป !!! " นุ้ยผลักผมลงมาจากเตียง
เอาจริงๆช่วงเวลาแสนดีแบบเนี่ยะ ผมอยากให้มันอยู่ไปนานน๊านนนเลยนะ แต่ก็รู้แหละ ว่ามันคงอยู่ได้ไม่นานเท่าไหร่หรอก พยายามไม่คิดเรื่องโน้นเรื่องนี่ แล้วหันมาทำให้ " ความสัมพันธ์ระหว่างเรา " มันดีขึ้น คงจะดีกว่า
ผมเอาแบตออกจากกล้อง แล้วก็เอาไปชาร์ต มันเป็นกล้อง Cannon ที่จำรุ่นไม่ได้แล้ว ที่ชาร์ตแยก ต้องเอาออกมาเสียบกับตัวรับไฟของมันก่อน มือถือของผมยังนอนสงบนิ่งอยู่บนโต๊ะข้างเตียง.... ฮื้มมผมคิดในใจ ชาร์ตไว้ก็ดีนะ ผมออกมานี่ก็ไม่ได้บอกเผื่อใครมีธุระด่วนขึ้นมา อาจลำบาก
" เค้าชาร์ตมือถือแล้วนะ " ผมหันไปหาเธอ ในใจนึกอยากจะกวนบ้าง
" เอ้า !! ก็ชาร์ตดิ บอกนุ้ยทำไม " นุ้ยบอก ตอนนี้เธอนอนเล่นมือถือตัวเอง อยู่บนเตียง
" ก็เห็นแซวจังงงงง " [คิดว่าไม่อยากให้ชาร์ต]ผมบอกเธอ บอกแค่ช่วงแรกนะ ช่วงหลังนี่ได้แต่คิดในใจ
" ชาร์ตไปเถอะ เผื่อใครโทรหา มีธุระ " นุ้ยบอกเรียบๆ แบบเข้าใจ
เอ้าตามนั้น ผมก็เลย ไปหยิบที่ชาร์ตมือถือในกระเป๋ามาเสียบชาร์ต พอชาร์ตปั๊ป ก็อดคิดไปไม่ได้ว่า จะมีใครโทรหาเรามั้ย โดยเฉพาะแอน เมื่อคืนเรายังคุยกันไม่จบ เธอจะโทรมาอีกมั้ยนะ
มือถือเปิดขึ้นมา มี 1 สายที่โทรเข้าเมื่อคืนเป็นของเพื่อนผม คงอาจจะอยากชวนไปข้างนอก แต่แอนก็ไม่ได้โทรมา ผมวางมือถือไว้ ในใจคิดเป็นห่วงแอน เธอบอกว่าไป พัทยา ที่นั้นก็มีอะไรอันตรายๆ หลายอย่าง แถมยังคุยกันไม่จบ เธออาจจะไม่มีที่พักก็ได้ คิดไปเรื่อยเปื่อยอีกแล้ว ตามประสาคนห่วง
" เดี๋ยวเราไปไหนต่อนะ มีน " นุ้ยถาม ตอนนี้เธอเอาแผนที่มาวางบนเตียง
" หื้ม หมู่บ้านไทยจีน... อะไรนั้น อะ " ผมตอบ สะบัดความคิดวิตกในหัวออกไปก่อน
" ไทยจีนยูนาน " นุ้ยบอก แล้วก็หยิบหนังสือ " ปายครั้งเดียวไม่เคยพอ " มาเปิดดู
" มีขาหมู อร่อยๆ ด้วย " เธอพูด ตามองหนังสือ
" มันไปทางไหนหละ " ผมเดินไปนั่งที่ปลายเตียงด้านล่าง เอามือเท้าขอบเตียง แล้วเอาคางเกย มองหน้าเธอ
" จะไปรู้ได้ไงหละ ดูแผนที่สิ " นุ้ยพูด ตาเหลือบมองผม ผ่านขอบหนังสือด้านบน ทำไมผมรู้สึกว่าเธอกำลังเขิน
" หื้มมม อ่อ " ผมหยิบแผนที่มาดูบ้าง เส้นทางที่ต้องไป จะต้องผ่านวัดน้ำฮูก่อน แล้วเลาะเขาขึ้นไปอีก
เราคุยกันเรื่องสัพเพเหระ เรื่องข้าวซอย เรื่องเมืองปาย เรื่องถนนคนเดิน เมื่อวานมีอะไรที่นุ้ยเห็นแต่ยังไม่ได้ลองเข้าไปดูหลายอย่าง วันนี้เราเลยวางแผนว่าจะทำอะไรบ้าง แผนก็มีอยู่ว่า
1. ไปหมู่บ้านไทยจีนยูนาน
2. ไปดูจุดชมทะเลหมอกหยุนไหล (ห่ะ !! ไปตอนกลางวันเนี่ยะนะ--ผมถาม)
3. ไปวัดน้ำฮูไหวพระ
4. ออกไปถ่ายรูปตัวเมืองปาย
5. กลับมาเปลี่ยนชุด เตรียมตัวไป ถนนคนเดิน
หลังจากที่ วางแปลนการเดินทางของวันนี้ได้พักใหญ่แล้ว แบตก็คงจะได้สัก 70 -80 % แล้วหละ เราเลยเตรียมของออกเดินทางกัน แผนที่ สมุดจด ดินสอ กล้องถ่ายรูป พ็อตเกตบุ๊คปาย ใส่กุญแจห้อง แล้วออกเดินทาง
เราเข้ามาที่ตัวเมืองปายก่อน แล้วทะลุมาอีกด้านของเมือง (ผมจำจุดสังเกตไม่ได้ด้วยสิ) เราจะเห็นป้ายวัดน้ำฮู ชี้เข้าไปในซอย ที่สองข้างทาง มีแต่ไร่ว่างๆ ไม่มีพืชผล เส้นทางราดยาว ไปเรื่อยๆ จะเจอบ้านพักท้ายไร่บ้างในบางครั้ง ให้อารมณ์ต่างจังหวัดสุดๆ แดดค่อนข้างร้อน แต่มีลมเย็นอ่อนๆ เข้ามา่ช่วย สักพักเราจะมาเจอกับรีสอร์ทสร้างใหม่ ที่คาดว่า ณ ปัจจุบันที่ทุกคนอ่านกัน ก็คงจะเสร็จแล้วหละ พ้นรั้วรีสอร์ทไป จะเป็น 4 แยก เล็กๆ ป้ายยังชี้ให้เราตรงไปอีก ข้าม 4 แยกนี้ไปสักพัก จะเป็นทางขึ้นเนิน
" ไกลเหมือนกันแฮะ " นุ้ยบอก
" ไกลที่ไหน ตัวชิดกันแค่นี้ " ผมแหย่นุ้ย แต่เธอไม่ได้พูดตอบกลับมา
เราผ่าน ซุ้มหมู่บ้านไทยใหญ่ เป็นซุ้มไม้ขนาดใหญ่ มีรูปเหมือนกะเหรี่ยงคอยาว กำลังถือกระบุงอยู่ ใจนึงผมอยากเลี้ยวเข้าไปจัง แต่เราทำตามแผนก่อนดีกว่า
พ้นจากซุ้มไทยใหญ่เปปเดียว เราก็จะมาเจอกับ วัดน้ำฮู น่าแปลกที่ระหว่างทาง เงียบมาก เหมือนมีแค่เรา 2 คน ที่จะผ่านมาทางนี้ แต่พอผ่านวัด กลับมีนักท่องเที่ยวกำลังถ่ายรูปอยู่ด้วย ถึงจะมีไม่มาก แต่ก็อุ่นใจได้ ว่าเรามาถูกที่แล้ว
ขับรถขึ้นเนินไปอีก พักนึง เราก็จะมาถึง หมู่บ้านไทยจีนยูนาน ครับ
ด้านหน้าจะมีก้อนหินก้อนใหญ่ เขียนภาษาจีนเอาไว้ ซึ่งผมอ่านไม่ออก ด้านหลังหิน มีเสาร์มังกรขด ในปากมังกรคาบตะเกียงแดง มีอักษรเขียนว่า "ศูนย์วัฒนธรรมจีนยูนาน"
เราจอดรถบริเวณด้านหน้าแล้วเดินเข้าไปด้านใน ภาพที่เห็นตอนนี้คือ ลานกว้าง มากๆ ที่มี "บ้านดิน" หลายหลังตั้งกระจายอยู่ จากที่มองเผิน น่าจะเป็นร้านขายของที่ระลึกนะ
สำหรับคนที่ยังไม่รู้จักบ้านดิน.... เป็นบ้านที่โครงสร้างทำจากดิน เกือบ 100 % เริ่มจากทำอิฐ ด้วยดินก่อน จากนั้นนำอิฐมาเรียงเป็นทรงบ้าน ใช้ดินอีกแหละ เป็นตัวเชื่อมอิฐ เข้าด้วยกัน จากนั้นก็ตกแต่ง แล้วมุงหลังคาด้วยฟาง ดูเท่ห์ และได้อารมณ์เซอร์ๆ ทีเดียว
ที่ลานกว้าง จะมี ม้า อยู่ 2 ตัว มีสระน้ำกว้าง ที่มีหงส์ ลอยคอ อย่างสบายอารมณ์อีก 2 ตัว แล้วก็ของแปลกๆ ตั้งอยู่ด้วย มันมีโครงสร้างที่ทำด้วยไม้ ดูเผินๆ เหมือน กงล้อขนาดใหญ่ สร้างไม่เสร็จ ข้างใต้เอาเจ้าของประหลาดเนี่ยะ มีคนยืนคุมอยู่ เราเลยเดินไปถาม ดีกว่า... สงสัยๆ....
" อ่อ น้องครับ.... ไอ้นี่มันคืออะไรหรอ " ผมเดินเข้าไปถาม น้องผู้ชายวัยรุ่น ที่ยืนเฝ้าอยู่
" ชิงช้าครับผม " น้องหันมาบอกผมแล้วยิ้ม ที่ปายนี่ การยิ้ม เหมือนติดอยู่บนหน้าของทุกคนจริงๆนะ
" หื้ม ... แล้วมันเล่นยังไงครับ เสียตังค่าเล่นอะไร ยังไงเท่าไหร่อะ -*- " ผมถามแบบหน้ามึนๆ
" ไม่เสียค่าเล่นครับพี่ แต่คือถ้าพี่มา 2 คน แบบนี้ ก็ต้องมีคนช่วยแกว่ง ก็แล้วแต่พี่จะให้ " น้องบอกผม
" อยากเล่นมั้ย " ผมหันไปถามนุ้ย
" อยากลองๆ " นุ้ยบอก
สรุปว่า คนที่ไปนั่ง เป็นนุ้ย กับน้องอีกคน เพราะต้องมี 2 คน อย่างต่ำ ถึงจะเล่นได้ ผมอยู่เป็นตากล้อง แล้วน้องอีกคนแกว่ง
ลักษณะ การเล่น ก็เหมือน หมุนล้อกังหันอันใหญ่ๆ นั่งได้ 4 คน นุ้ย ร้องโวยวาย อยู่ข้างบน ผมถือกล้อง นั่งฮา อยู่ข้างล่าง จากที่ดู แรงเหวี่ยงก็คงเยอะอยู่ น้องอีกคนที่ขึ้นไปนั่ง ดู ชิล มีท่าทางประกอบการเล่นด้วย แต่ยัยตัวแสบ แค่เกาะไม้ไว้ ก็เหมือนจะไม่มีแรงด้วยหละ หลังจาก นุ้ยร้องว่าพอแล้ว ๆ แล้วผมขำจนลงไปกลิ้งกับพื้น นุ้ยลงมาถึงพื้น ยืนเท้าสะเอว แก้มป่อง เหมือนโกรธผม มาสัก 2 ชาติ
" ขำบ้าอะไร ของแกนักหนา ฮะ !! " นุ้ยบอก เดินเข้ามาเตะผมเบาๆ ที่ขา
" ตลกอะ โครตโวยวาย " ผมที่นั่งอยู่กับพื้น บอกเธอแล้ว ลุกขึ้น
" น่ากลัวจะตาย ลองขึ้นไปดิ " นุ้ยไล่ผมขึ้นไปมั่ง
" ไม่เอาอะ :P เดี๋ยวมีนโวยวาย นุ้ยล้อ " ผมบอกเธอ ให้น้องๆ ไปคนละ 100 แล้วเราก็ออกเดิน เข้าไปใน ศูนย์วัฒนธรรมจีนยูนาน ต่อ
................................................................................................................................................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น