รถทัวร์คันใหญ่ ที่ออกจากกรุงเทพมหานคร มาตอน สามทุ่มหน่อยๆ ตอนนี้ มาถึงลำปางเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
คราวนี้ยัยตัวแสบ ยอมลงไปกับผม เพราะเหตุผลคือเธอปวดฉี่ แล้วก็อยากลงมาดูบรรยากาศด้วย
ตอนนี้เราอยู่ จุดพักที่สอง ที่ลำปาง เป็นจุดพัก ก่อนที่รถจะวิ่งยาวเข้าสู่ จังหวัดเชียงใหม่ คุณอาไกด์คนเดิมแนะนำเหล่าผู้โดยสาร ลงไปทำธุระเสียให้เรียบร้อย เพราะคงจะไม่ได้จอดพักแล้วจนถึงที่หมาย
แค่ก้าวลงจากรถก็สัมผัสบรรยากาศ สดชื่น ได้เลย จุดพักที่นี่ อยู่ใกล้เขา อากาศค่อนข้างเย็น (แต่ยังไม่เท่าบนรถแฮะ ) ที่เคาเตอร์อาหารเตรียมข้าวต้มร้อนๆ และกับ 2 อย่าง มี กุนเชียง แล้วก็หมูทอดแห้ง เอาไว้ บริการ
" นุ้ยไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ " นุ้ยบอก ก่อนจะเดินนำ ลิ่วๆ ไปเข้าห้องน้ำ
หื้มม !!! มาถึงนี่แล้ว เราก็อยากลอง ข้าวต้มลำปางสักหน่อย แฮะ แต่ถ้าไปเอามาเลยแล้วนุ้ยไม่กิน ก็กินคนเดียวอีก เสียมารยาทด้วย ไม่ถามก่อน ก็เลยไปยืนรอ หน้าห้องน้ำ มองไปรอบๆ ที่นี่มีของฝากต่างๆ ขายด้วย มีร้านที่ปิดไปแล้วตอนนี้ เป็นร้านกาแฟ
สักพักนุ้ยเดินออกมาจากห้องน้ำ หน้าตุ๋ย นิดๆ เราก็เลยเดินเข้าไปถาม
" เป็นไรลิง ทำหน้าเป็นตูด "
" ง่วง อะ ยาแรงมาก... นอนไป 3 ตื่นยังไม่ถึงเลยย " พอนุ้ยตอบเสร็จก็ หาวววว ~ คำโตๆ
"กินข้าวต้มไหม ร้อนๆ แก้หนาว " ผมลองถาม เผื่อจะมีหวัง
" กับข้าวน่ากินไหมอะ " นุ้ยชะโงก หน้าไปมองกับข้าวบนเคาเตอร์
" ก็มี กุนเชียงทอด กับ หมูแดดเดียวนั้นแหละ เท่าที่เห็น " ผมบอก ชี้ให้ดู ที่ป้าแม่ครัวเพิ่งจะเอาลงจากกระทะร้อนๆ
" อื้มมมมมมม กินนิดเดียวได้ปะ ที่เหลือให้มีนกิน " นุ้ยมองหน้าอมยิ้ม แล้วถาม
" เอ้า !! หิวก็กิน เหลือก็ได้เค้าไม่ได้ว่าซะหน่อย " ผมบอก แต่รับประกันได้ ไม่มีเหลือหรอก 555+
ผมบอกให้นุ้ยเอาคูปองมาให้ผมแล้วไปนั่งรอ ที่โต๊ะ แต่เธอบอกว่าเธอไปเอาน้ำดีกว่า เราเลยแยกกันไปทำภารกิจ เสร็จแล้วมาเจอกันที่โต๊ะ อากาศเย็นๆ แบบนี้ พอมีข้าวต้มร้อนๆ มาวางตรงหน้า มันรู้สึกดีแบบบอกไม่ถูกเลยแฮะ
ส่วนรสชาติ นะหรอ อร่อยนะ ก็ข้าวต้มอะ 555+ มันอร่อยมากเพราะอากาศมันเย็นๆ กุนเชียงไม่ร้อนเพราะเราหยิบของที่ไม่ได้พึ่งทอดมา แต่ หมูแดดเดียว นี่ ควันโชย ท้ังสองอย่าง รสชาติไม่จัดมาก รสอ่อนๆ เหมือนจะบอกว่า กลับขึ้นรถแล้วก็ไปนอนต่อกันได้เลย
หลังจากทำธุระด้านล่างเสร็จ เราก็มาขึ้นรถกันอีกครั้ง เวลาตอนนี้ น่าจะสัก ตี 2 กว่าๆ (จำไม่ได้แฮะ !)
คราวนี้ผมกินอิ่ม นอนหลับ ดีเชียวหละ ไอเจ้าข้าวต้ม อุ่นๆในท้องเนี่ยะ มันช่วยให้นอนหลับสบาย ผิดจาก น้ำหวานแล้วก็กาแฟ ตอนขึ้นรถทีแรก ซะจริงๆ ส่วนอีกรายไม่ต้องถามถึงครับ แค่เอนเบาะ ก็เงียบเสียงไปแล้ว
เป็นเวลายาวนานทีเดียว หลังจากรถออกตัวจากลำปาง รถวิ่งด้วยความเร็วสูง บางทีผมก็ตื่นขึ้นมาเพราะความหนาว จะเห็นสองข้างทางมีภูเขา ทิวเขา สวยๆ ก่อนจะพลิกตัวหลับต่อ เสียดาย ผมน่าจะถ่ายรูปเก็บไว้บ้างนะ ตอนนี้จะหาลงไม่มีเลย -*-
แสงไฟเปิดขึ้นอีกครั้ง ผมลืมตาขึ้นมาเร็วมาก เพราะนอนเต็มที่แล้ว ซึ่งนุ้ยก็ ตื่น เกือบจะพร้อมๆกับผมนั้นแหละ เรารู้ตัวแล้วว่าคงใกล้จะถึง ตอนได้ยินเสียงเคาะไมโครโฟน ก็อก ๆ ของคุณอาไกด์คนสวย
" ผู้โดยสารคะ ตอนนี้เราได้มาถึง ขนส่งอาเขต จังหวัดเชียงใหม่แล้ว
ขอ ขอบคุณ ท่านผู้โดนสารทุกท่าน ที่ไว้วางใจ เอื้องหลวงทัวร์
หวังว่าครั้งหน้า เราจะได้มี โอกาสดูแลท่าน ตลอดการเดินทาง อีกครั้ง ขอบคุณคะ "
สิ้นเสียงนี้ ก็มีพนักงานขึ้นมาแจกผ้าเย็นให้คนละผืน จะได้ตื่นเต็มตากันไปเลย
" ถึงแล้วๆ " เสียงนุ้ย สดใสขึ้นมาทันที
" อาฮะ ปะเตรียมเก็บของเถอะ " ผมบอก แล้วเก็บขยะ ตรงที่วางแก้วออก
รอจนรถจอดสนิท และให้คนที่อยู่แถวหน้าๆ เราลงไป ตามลำดับก่อน พอถึงคิวเราจึงหยิบกระเป๋า แล้วก็ หิ้วถุงขยะ แล้วเดินลงบันไดมา
เราเดินทางไปกันตอน ปลาย พฤศจิกายน เพราะฉะนั้นสิ่งแรกที่คุณสัมผัสได้ ของเชียงใหม่
คือ " หนาว ~" หนาววววววววว โอย หนาวววว ตอนก่อนจะลงรถ เราว่าแอร์ หนาวจังบนรถ พอก้าวขาพ้นประตูเท่านั้นแหละ แอร์บนรถมันเป็นเรื่องเล็กๆ ไปทันตา ผมลงมาก่อน แล้วช่วยเธอให้ก้าวตามลงมา แค่พอลงมา แล้วมองหน้าเธอก็รู้เลยว่า มันสุดยอดแค่ไหน
"มี๊น ~~ หนาววว~~~" นุ้ยบอก ปากสั่น หงึกๆ
"รู้แล้วๆ ไปเปลี่ยนกางเกงสิ เดี๋ยวแข็งตายพอดี " ผมบอกเธอ ซึ่งตอนนี้ใส่ ยีนส์ขาสั้นอยู่
ท่าขนส่งอาเขตในเวลา 4.50 น. นั้นเงียบเหงา บวกกับอากาศหนาวๆ มันยิ่งดู อ้างว้าง เป็นทวีคูณ แล้วกับลูกเป็ด 2 ตัว ที่หลงทางมา ไม่รู้ทิศ เราไม่ถูกเลยแฮะ ว่าจะไปทางไหนต่อกันดี
"ไป ยังไงอะ มีนน~ "
ลูกเป็ดสาวถาม ปากซีด หน้าขาวๆ ยิ่งซีดเข้าไปอีก
"ที่มีนอ่านในหนังสือ บอกว่า ลงรถตรงไหน ก็ต่อรถไปปายที่นั้นแหละ
แต่ตรงไหนไม่รู้อะ เดี๋ยวไปถามยามกัน~ "
พอดีผมมองเห็นพี่ยาม นั่งเกาะเสากั้นรถอยู่ เลยตรงเข้าไปถามแก
" พี่ครับ พวกผมจะไปปาย ต้องไปขึ้นรถที่ไหนครับพี่ ~" ผมถามพี่ยาม
" อ๋อ ไปปาย ไม่ได้ขึ้นที่นี้ นะครับน้อง น้องต้องไปขนส่งอาเขตเก่า "
โอ๊ะ !!! ให้ตายสิ จังหวะนี้ รู้สึกเหมือนถูกโลกทอดทิ้งชอบกล แล้วมันอยู่ไหน ละฟระเนี่ยะ -*-
" อ่าา ~ แล้ว ขนส่งอาเขตเก่า เรานั่งรถอะไรไปหรอครับพี่ ไกลมั้ย ตอนนี้มีรถ หรือเปล่า "
ผมถามพี่ยามอีกที ในหัวคิดว่า ถ้างั้นเอานุ้ยไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่า แล้วค่อยไปต่อรถ
"อ่อ ขนส่งอาเขตเก่า น้องก็เดิน ข้ามถนนไป โน้นไงครับ " พี่ยามชี้มือ ไปอีกฝั่ง
โอ็ยพี่ !!!!!!! คือ ทำไม พี่ไม่บอกหละครับ ว่า ไปขึ้นอีกฝั่ง แค่นี้ง่ายกว่ามั้ย ใจผมตกไปตาตุ่มแล้วนะเมื่อกี้ หลอกกันให้ตาตื่น ดูหน้าไอตัวแสบ ข้างหลัง นั่นสิ สีไม่มีแล้วนะตอนพี่บอก ไม่ได้ขึ้นรถที่นี่อะ !!
" ขอบคุณมากครับพี่ " เป็นคำเดียวที่ผมบอกพี่ยามไป จากคำบ่นในหัวมากมายข้างต้น
นุ้ยจับมือผม เดินตาม ข้ามถนนไป ที่จับเนี่ยะ เพราะมันหนาว นะ แต่ผมก็อด ยิ้มในใจไม่ได้ ^ ^
เรารีบเดินไปถึงขนส่งอาเขตเก่า หาห้องน้ำ แล้วก็พานุ้ยเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
ระหว่างรอ ผมหยิบหนังสือสุดที่รัก " ปายครั้งเดียวไม่เคยพอ " ออกมาดู ในหนังสือบอกว่า ให้เราไปที่
ชานชาลาที่ 13 ของ เปรมประชาขนส่ง
หื้มม จะเริ่มหาจากตรงไหนดีหว่า ป้ายชานชาลา ก็ลอกไปแทบจะหมดแล้ว - - แต่ก็ อ๊ะ มองใกล้ๆ ยังพอจะมองเห็นบ้าง พอดีนุ้ยออกมาจากห้องน้ำ ด้วยชุดเต็มยศ หมวกหมีขั้วโลกมีหูยาวๆ ห้อยลงมาเป็นถุงมือในตัว กางเกงผ้า ขายาวสีดำ สวมทับด้วยยีนส์ขาสั้นตัวเดิม ดูจากขนาดเสื้อที่ใหญ่ขึ้นแล้ว คงเพิ่มเสื้อเข้าไปด้วย อีกตัวนึงแน่ๆ
" เสร็จแล้ว ^ ^ ไปไหนต่อ " ลูกเป็ดหลงทาง ที่ตอนนี้กลายเป็นหมีขาวไปแล้ว ถาม
" อะหื้มม ชุด " ผมแซว โอ็ยย น่ารักมาก ใครไม่เจอไม่เข้าใจหรอก 555+
" ทำไมอะ หน๊าวว ~ " นุ้ยมองที่ตัวเอง แล้วบอก
"อ่าๆ สวยดีจ๊ะ น่ารักดีด้วย " ผมตอบเหมือนประชด แต่เนี่ยะแหละ สด จริง จากใจเลย
ผมบอกให้นุ้ย ช่วยมองหา ชานชาลา ที่ 13 เราเดินไปรอบๆ ขนส่งอาเขตเก่า ไล่จาก ชานชาลาที่ 23 วนถอยหลังไปเรื่อยๆ ๆ สายตาก็อ่านป้าย จากจุดขายตั๋ว ไปด้วยว่า ตรงไหนมีคนขายให้ถาม หรือมีป้ายเขียนว่า ไป ปาย บ้าง รึเปล่า..
เราเดินมาถึง ชานชาลาที่ 16 ก็พบกับ จุดขายตั๋วที่เขียนว่า เปรมประช.. สระอาหาย บนป้ายเขียนว่า เชียงใหม่ - แม่ฮ่องสอน มีคุณลุง คุณป้าหลายคน นั่งรอแถวๆเก้าอี้นั่น ผมเลยเดินเข้าไปถาม คุณป้าคนนึง
" อ่า ขอโทษครับ ตรงนี้ใช่จุดขายตั๋ว ไป ปาย หรือเปล่าครับ " ผมเริ่มถามก่อน
" อ่อ ใช่จ๊ะ แต่รถมา 6 โมงนะหนุ่ม " ป้าเค้าชี้ไปที่ บล็อค เปรมประช.. นั้นแหละ
" ขอบคุณมากเลยครับป้า ^ ^ " ผมยิ้มให้ป้า สุดแสนจะโล่งใจ ที่ได้เจอจุดขึ้นรถสักที
เรานั่งรอจนเวลาผ่านไปถึง 6 โมงครึ่ง ท้องฟ้าเริ่มสว่างแล้ว ตอนที่พนักงานขายตั๋วเข้ามาเปิดบล็อค เปิดไฟ บรรดานักเดินทางมีฝรั่ง หลายเชื้อชาติ หนุ่มสาวเหมือนจะเป็นชาวจีนแนวๆนั้น มีคนผิวดำ แขกโพกหัว และชาวบ้าน ชาวเขา และแบ็คแพคเกอร์ชาวไทย อย่างผม ก็ไปตั้งแถว รอซื้อตั๋ว ขึ้นรถส้ม หวานเย็น ออกเดินทางไปสู่ เมืองปาย
จะถึงแล้วนะครับ ^ ^ ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงตรงนี้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น